Het einde van mijn reis: Beijing

23 december 2018 - Schiphol, Nederland

De laatste paar dagen van mijn reis heb ik in Beijing, China doorgebracht. Omdat ik op doorreis was vanuit Nieuw Zeeland naar huis, kwam ik in aanmerking voor het “144-uur visa-vrij” visum. Welke ik op de luchthaven zelf moest aanvragen. Omdat de Chinese overheid nog steeds heel veel invloed uitoefent op onder andere social media, kon ik bijvoorbeeld bijna niet whatsappen, Facebook en Instagram zijn uit den boze, en eigenlijk alles wat met Google te maken heeft. Vandaar dit iets verlate bericht. 

Beijing is werkelijk prachtig. Ik zat in een piepklein hotelletje in het midden van Beijing.  Al snel was ik ook duidelijk dat bijna niets of niemand Engels spreekt of geschreven is, heel soms staat er een Engels bordje bij. Eten bestellen deed ik aan de hand van plaatjes aanwijzen en dan fingers crossed dat het geen rare dingen waren. Op de eerste dag ben ik naar Tian’anmen square gelopen en heb ik de Forbidden City bezocht. De omvang van beide is enorm en de geschiedenis erachter heel interessant. 

Op de tweede dag heb ik de Belltower en de Drumtower bezocht. De Drumtower werd iedere dag gebruikt om de tijd aan te geven, zodat zowel de inwoners als de keizer wist hoe laat het was. Terwijl ik er was, werd er een kleine demonstratie gegeven. De Belltower was om de zonsopgang aan te geven. Daarna ben ik doorgelopen naar de Yonghe-tempel, het is een Tibetaanse klooster en een van de belangrijkste en grootste van de wereld. In de middag heb ik theegedronken in een theehuis en ‘s avonds heb ik een tai chi voorstelling gezien.

De derde dag in Beijing heb ik gebruikt om nogmaals over Tian’anmen square te lopen en naar het “temple of heaven park” te lopen. Op de terugweg van de temple of heaven heb ik geluncht met Pekingeend, want je kan natuurlijk niet weggaan uit Beijing zonder Pekingeend gegeten te hebben.

De laatste dag in China heb ik niet in Beijing doorgebracht, maar op het Jinshanling gedeelte van de Chinese muur. Met een groepje van 6 anderen zijn we met een busje er heen gereden. Vanaf Beijing was het 2.5 uur rijden, maar dat was het serieus waard. Ik koos voor dit stuk muur, omdat het rustiger zou zijn, dus geen enorme aantallen toeristen. Nou dat klopte, op een stuk of 10 mensen na die ons tegemoet liepen, waren wij, bizar genoeg, de enigen op de hele muur. Het was een pittige wandeling van een kilometer of 8 stijl omhoog en naar beneden, maar het was werkelijk waar adembenemend mooi. We hebben grotendeels op een stuk van de “nieuwe gerestaureerde” muur gelopen en een klein stuk op het “oude, wat vervallen stuk”. Op het vervallen stuk was het vooral teamwork, want je moest je soms een meter of 3 laten vallen of juist klimmen, maar dat was ook wel wat het bijzonder maakte. Het was een ongelooflijke afsluiting van een ongelooflijke reis.

Ik heb het de afgelopen 2,5 maand zo ongelooflijk naar mijn zin gehad, ik heb zoveel bijzondere dingen gezien, geleerd en beleefd. En zoveel bijzondere nieuwe mensen ontmoet. Ik ben zo blij dat ik de beslissing gemaakt heb om op reis te gaan, want achteraf gezien heb ik dit echt nodig gehad. Ik wil iedereen bedanken die me berichtjes gestuurd heeft, gevolgd en gesupport hebben. Het was de beste tijd van mijn leven!

Foto’s