Dag 21, na Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon

Het is nu dag 21 van mijn reis. De afgelopen dagen hebben we vooral in de nationale parken in de woestijn doorgebracht; Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon. We hebben een champagneborrel gehouden bij Uluru (mét een “onweershow”) tijdens de zonsondergang, en de dag erna hebben we ontbeten voor Uluru met zonsopgang. We hebben de 12 kilometer trail rondom Uluru gelopen en hebben veel geleerd over de geschiedenis van de Aboriginals en hun tekeningen. Het was mogelijk om verschillende activiteiten te doen, als helicoptervluchten, ballonvaarten en een speciale “lichtshow”. Dat laatste heb ik gedaan en heet “the fields of lights”, het is naast Uluru, en er staan zo’n 50.000 handgeblazen lampjes die heel langzaam van kleur veranderen. Op de foto die ik er op gezet heb, is dat een beetje te zien, maar in werkelijkheid waren het nog veel meer lampjes! Daarnaast hebben we bij Uluru toch ook best wat tijd bij het zwembad gehangen, omdat 35-40 graden in de volle zon met droge lucht, toch best pittig is.

Bij Kata Tjuta hebben sommigen de zonsopgang gezien en de trail “the valley of the winds” gelopen, deze heb ik helaas moeten skippen vanwege heftige hoofdpijn die dag.

In Kings Canyon hebben we ‘s nachts in “swags” geslapen: een soort tentdoek, die waterbestendig is, met een matrasje erin, waar je dan weer je slaapzak etc in doet. Voor mijn gevoel waren het meer bodybags, zeker als je er langs moet lopen tijdens Halloween ‘s nachts, maar goed. Het is de bedoeling dat je hem dan helemaal dichtritst, dus ook boven je hoofd, waar dan wat gaas zit, zodat er geen insecten of slangen erin kruipen. Het was alleen zo ongelooflijk warm, dat iedereen de insecten voor lief nam en er bovenop ging slapen, totdat het opeens keihard ‘s nachts begon te regenen, en iedereen er maar weer terug in is gekropen.

Gisteren hebben we de trail van Kings Canyon gelopen en is een hele intense en bijzondere dag geweest. We zijn namelijk rond 7 uur vertrokken voor de trail, waarbij je eerst een berg moet beklimmen die de “heart attack hill” heet. Ook hier zou het weer 35 graden worden, dus we wilden rond 10.35 terug zijn bij de parkeerplaats. Tijdens de laatste kilometer van de hike, vooral bergafwaarts, stond ik samen met een ander meisje en onze gids Ronald op het topje van de berg nog even van het uitzicht te genieten. Totdat we een harde schreeuw hoorde, die ook nog eens lekker doorklonk vanwege de vallei. We keken elkaar aan en toen naar beneden en we zagen een ander meisje van de groep opeens gaan rennen en schreeuwen dat iemand naar beneden gevallen was. Ook wij zijn de berg af gaan rennen en daar vonden we een meisje, een Nederlandse van onze groep, overdwars liggend op het pad. Samen met het meisje van onze groep die voor me uitliep en verpleegkundige is, hebben we gestabiliseerd en is Ronald doorgerend bergafwaarts naar de parkeerplaats waar de SOS-knop zit en zijn satelliettelefoon. Het bleek toen dat weggegleden is op het pad, en dus niet naar beneden gevallen. Vooral haar enkel deed pijn, en ik kon op dat moment niet goed zeggen of hij gebroken was of niet. We hebben ruim een uur op het smalle bergstukje moeten wachten en toen kwamen de rangers, ook kwam er op dat moment een Belgische arts langs die toevallig de hike ook aan het doen was, en die heeft ons verder nog aanwijzingen gegeven. De rangers, Ron en de Belgische dokter hebben haar met de brancard naar beneden getild, waarmee ze door de ambulance naar de plaatselijke kliniek is gebracht. Samen met Ron ben ik er daarna achteraan gereden, waar, gelukkig, bleek dat ze waarschijnlijk alleen haar enkel zwaar gekneusd heeft en tijdens de hike niet voldoende gedronken had, waardoor ze misselijk was. 

Al met al een hele bijzondere dag, want daarna zijn we ook nog doorgereden naar Alice Springs, wat nog zo’n 5 uur was. Hiervandaan vliegen we morgen. Vandaag ga ik afscheid nemen van 16 mensen en met de andere 5 ga ik naar Cairns vliegen, voor het East Coast avontuur!